Çocuklarla Psikodrama

Psikodrama, psikolojik ve sosyal sorunları katılımcıları hayatlarındaki ilgili olaylar hakkında konuşmakla yetinmek yerine, onları yeniden canlandırmaya yönelterek araştırma yöntemidir. Gerçekleşme halinde incelenecek sorun ya da durumlar yakın ya da uzak geçmişler, şimdiyle ya da gelecekle ilgili olabilir. Canlandırmada öne çıkartılması gereken yalnızca dış davranışlar değil, aynı zamanda ve daha da önemlisi, o olayların psikolojik yanlarıdır. Bunlar dile getirilmemiş düşünce ve duygular, orada olmayan kişilerle karşılaşmalar, başkalarının neler hissedip düşüneceklerine dair hayallerin temsili, gelecekteki olasılıkların göz önüne getirilmesi ve sorunu çözmenin başka yolları olabilir.

Daha da önemlisi, canlandırma bir kendini yansıtma fırsatı olarak kullanılır. Bu, psikodramayı daha teatral drama türlerinden ayırır. Psikodramanın düzeltici ya da özgürleştirici bir yaklaşım olması amaçlanmaktadır. Psikodrama, yalnızca insanlık trajedisi ya da kendi başını derde sokan insanların sorunlarını sergilemesi değildir; hayatlarımızı sürdürürken nasıl daha yaratıcı olabileceğimizi içerir.

Adam Blatner, psikodramayı, marangozlukta elektrikli aletlerin kullanılmaya başlanmasına benzetir. Bunlar işi hızlandırıp kolaylaştırırlar. Aynı zamanda, tıpkı marangozluk aletlerinin çok geniş bir dizi eşya yapımında kullanılabileceği gibi, psiko-sosyal araçlar da son derece geniş bir dizi amaç için kullanılabilir.

Bu amaçlar, çocuk ve drama çalışmasında da söz konusudur. Psikodramanın kurucusu Dr. Jacob Levy Moreno, çalışmalarına çocuklarla başlamıştır. Bu nedenle “Çocuk Psikodraması”, psikodramanın en önemli dallarından biridir. Moreno, Viyana bahçelerinde toplanan çocuklara doğaçlama öyküler anlatırken çocukların kendi dünyalarından spontan olarak öykülere kattıkları yenilikler ve kendilerini ortaya koyma süreçleri çocukların olumsuz duygularından kurtulmalarına sebep olduğunu keşfetmiştir. Bu değişimi gözlemleyen Moreno, bazı olumsuz duyguların veya dürtülerin engellenmesinden ve bastırılmasından çok, onların dışavurumu ve bu olumsuz enerjinin boşaltılması gerektiği düşüncesini geliştirmeye ve bunu uygulamalar içine yerleştirmeye başlamıştır.
 
Çocukların oynadıkları pek çok oyun dramatik özellikler taşır. Dramanın kökeninde oyun vardır ve ikisi iç içedir. Çocuk drama etkinliğini genellikle oyun olarak algılar ve böyle algıladığı için de enerjisini ve dikkatini oyun sırasında olduğu gibi, bu etkinlik üzerinde yoğunlaştırır. Böylece çocuk hem oyun oynamış hem de birçok kavram, konu ve sosyal davranışı daha etkili olarak öğrenme şansı elde etmiş olur.

Çocuğun kendini en iyi ifade etme biçimi oyun ve eylemdir. Psikodramada çocuklar, kendilerini güvende hissedecekleri bir grup ortamında, yaşadıkları zorlukların üstesinden gelme ve duygularını oyun ve eylem işbirliği içerisinde keşfetme olanağı yakalarlar. Çocuklar psikodrama gruplarında oynanan oyunlarda rol değiştirerek, kendi rollerinden çıkıp başkası olmayı, yani empati geliştirmeyi öğrenirler.

Drama ve dramatik oyun; eğitim yaşantımız için yaşayarak öğrenme seçeneğini sağlamada önemlidir. Çocuk oyun ve drama sırasında kendini tüm benliğiyle konuya ya da yapmakta olduğu etkinliğe verir. Bu sayede egosantrik düşüncelerden uzaklaşır. Gerçek yaşamdaki rollerine hazır hale gelir. Güven duymayı, karar vermeyi, iletişim kurmayı, seçeneklerini keşfetmeyi, kriz yönetmeyi öğrenir. Bir öğrenme ve kendini gerçekleştirme yolu olarak psikodramada çocuk; yaşıtlarıyla ilgili sorunlar, duygularını tanıma ve kendini ifade etme, öfke ve saldırganlık, okul hayatındaki problemler, problem çözme, özgüven sorunları, sınır koyma, kıskançlıkla baş etme, hayır deme becerisi geliştirme, kaygılar ve fobiler gibi pek çok sorunu çözme yollarını deneyimlemenin yanında sosyal, zihinsel ve psikomotor yetenekleriyle bütünleşir.
 
Detaylı bilgi almak üzere iletişime geçin.